رفتن کتیرایی و آمدن آهی اگرچه به ظاهر آرامشی نسبی را در مجموعه این فدراسیون برقرار کرده اما به نظر می‌رسد که وجود پاره‌ای مشکلات که از گذشته در میان اهالی این رشته وجود داشته، به نوعی هنوز هم تاثیرگذار است و چنانچه به سرانجام خوبی نرسد ممکن است همچون جودو، مردان اعزامی این رشته به چین هم به موفقیت چندانی نرسند.
البته در حال حاضر مقاومت‌هایی خارج از مجموعه این فدراسیون وجود دارد که به نظر می‌رسد منازعات و مناقشات میان این دو گروه بسیاری از برنامه‌های اجرایی کاراته در کشور را تحت‌الشعاع قرار داده و انرژی فراوانی را هدر می‌دهد.
از جمله یکی از بزرگ‌ترین گرفتاری‌هایی که دیده می‌شود اعتماد ورزشکاران مطرح این رشته به کادر فنی تیم ملی و شرایط در نظر گرفته شده تمرینات است. اظهارات اخیر مازیار الهامی ملی‌پوش وزن 75- کیلوگرم در این زمینه نمونه مشخصی از ناهماهنگی‌های موجود در این رابطه است. الهامی که یکی از شرکت‌کنندگان در مسابقات انتخابی اخیر تیم ملی بود، می‌گوید: «چگونه یک ورزشکار طی دو هفته باید دو بار وزن کم کند؟ من برای شرکت در این رقابت‌ها 10 کیلو وزن کم کرده بودم. روز سه‌شنبه به من گفتند که جمعه انتخابی داریم و من مجبور شدم یک‌شبه 3 کیلوگرم وزن کم کنم. کجای دنیا چنین وضعیتی وجود دارد؟»
این ورزشکار اضافه می‌کند: «من حتی به تجویز پزشکان یک ماه استراحت داشتم اما کادرفنی موافقت نکرد تا در انتخابی شرکت نکنم. اکنون مشغول آب‌درمانی هستم و اگر دوباره انتخابی برگزار شود، مجبور به شرکت در آن هستم. چاره‌ای جز عمل کردن به دستورات نداریم.» در این بین الهامی به‌رغم این مشکلات به این نکته هم اشاره می‌کند که هیچ مشکلی با روش تمرینی علیرضا سلیمانی سرمربی کنونی تیم ملی ندارد و می‌گوید که به عنوان یک ملی‌پوش وظیفه‌اش فقط تمرین کردن است.
مشکل دیگری که کاراته ایران در حال حاضر با آن روبه‌رو است، تغییر و تحولات وسیعی است که در میان ملی‌پوشان این رشته آغاز شده و نسل پرافتخار کاراته هرکدام در حال کنار رفتن هستند. دیگر به سختی می‌توان جاسم ویشگاهی و برادران حسن و حسین روحانی و ... را در کنار هم در تیم ملی کاراته دید. حالا نسل تازه‌ای از جوانان نظیر الهامی، پورشیب، وجدانی و دلیخانی خود را جدی‌ترین مدعیان پوشیدن پیراهن تیم ملی می‌دانند و این حقیقتی اجتناب‌ناپذیر است که جنبه‌های منفی آن به نوعی دیگر گریبانگیر تحولات جاری این ورزش شده است.
در مسابقه‌های انتخابی اخیر نکته‌های روشنی از زوایای گوناگون دیده شد، اما نگاه سرمربی تیم ملی به گونه دیگری است. او با اعلام این نکته که به فرهنگ 30 سال پیش کاراته بازگشته‌ایم، می‌گوید: «امروز تمامی ملی‌پوشان حس دوستی بیشتری دارند و صمیمیت خاصی بین آنها ایجاد شده است.» با چنین دیدگاهی این استنباط وجود دارد که سرمربی تیم ملی گرایش اصلی خود برای توفیق بهتر در مسابقات آتی تیم ملی را روی جوانان حاضر متمرکز کرده و تمایلی به ملی‌پوشان ناآماده گذشته ندارد.
این روشی است که سلیمانی در گذشته آن را در کاراته مالزی تجربه کرده و با جزئیات آن در تمامی بخش‌ها آگاه است. او در پایان پیکارهای انتخابی تیم ملی این جمله را بر زبان آورده که زمان زیادی در پیش داریم و روی گزینه خاصی نظر ندارم. کاراته‌کاها براساس شایستگی‌شان انتخاب خواهند شد که در این خصوص ممکن است یک کاراته‌کای کم‌تجربه، با تکرار برد، برابر کاراته‌کایی باتجربه بتواند در ترکیب اصلی تیم ملی قرار بگیرد و این گفته‌ها نشانه روشنی از تحولات آینده کاراته در ایران است؛ تحولاتی که از روی نتایج آن می‌توان از هم‌اکنون به این واقعیت رسید که کاراته در کشورمان در حال پوست‌اندازی است و نسل جدید به دنبال دستیابی به افتخاراتی بزرگ و بااهمیت است.
